Familietradities. Gewoon omdat het kan.

  

Tradities. Dat zijn zo van die dingen waar je maar niet vanaf kunt komen. Ook al doe je nog zo je best. Niet dat je er nog aan deelneemt. Maar soms is één woord, één geluid, één beeld of één bepaalde geur voldoende om je erbij te bepalen dat het ooit een vast onderdeel van je leven is geweest. En hoe harder je je best doet om dat ene vaste ritueel uit je bewustzijn te bannen. Des te sterker realiseer je je: dit is onlosmakelijk verbonden met wie ik ben. Vaste ankerpunten in je wordingsgeschiedenis. Soms tegen wil en dank.

Tradities zijn in bepaalde kringen bepaald niet hip. Ja, dat kan voor jou een schok zijn. Het is dan ook niet verplicht om verder te lezen. Waarom een ritueel koesteren dat door anderen is bedacht? Inclusief de bijbehorende onvermijdelijke gedragingen. Dat is toch zó 2013. Meedoen is je reinste zelfverloochening. Wat blijft er over van je eigen authentieke ik als je “omdat het nu eenmaal zo hoort” oliebollen bakt op oudejaarsdag? Ieder zaterdag de auto wast. Of  je toekomstige schoonvader vraagt om de hand van je verloofde? Je verloofde ja. Kom daar nog maar eens om tegenwoordig. Waarom zou je je nog verloven als je toekomstige echtgenoot de complete uitzet al bij elkaar heeft gegoogled op Marktplaats. Wat nou uitzet? En hoezo 48-delig Boerenbond. Boerenbond ja. Nee dat is geen vakbond voor agrariërs. En als het in jouw schoonfamilie gewoonte was dat je op je verlovingsfeest een servies (of als je een rijke vrouw trouwt: een zilveren bestekcassette) van 48 delen kreeg? Dat kon in theorie liefde zijn. Maar ook zomaar een subtiele hint van je aanstaande schoonmoeder aangaande je toekomstige gezinsplanning. Boerenbond was in dat geval een kunstzinnige uiting van een tamelijk massief verwachtingspatroon. Niets bijzonders hoor. Gewoon in lijn met de (daar komt ie weer:) traditie zo snel mogelijk iedere vierkante meter vloeroppervlakte van die doorzonwoning maximaal uitnutten. Dat laatste is geen goed Nederlands, maar het minder nette equivalent laat ik even achterwege.

Tradities bieden ook houvast. Dat heb jij natuurlijk niet nodig. Jij hebt heel 2013 mindfull geleefd en je bent dus goed in staat om in je eigen zijn te zakken. Ik echter geheel anders. En dan vooral op nieuwjaarsdag. De kerstdagen inclusief bijbehorende sociale eetfestijnen zijn voorbij. Ik heb me uit de naad gewerkt om die vette oliebollenberg te produceren. Onvermijdelijk, maar wel in afwijking van mijn goede voornemens heb ik toch opnieuw vuurwerk gekocht. En daar natuurlijk weer veel te veel geld aan gespendeerd. Wat ertoe leidt dat ik om 00.15 uur de duurste tien minuten van het jaar alvast weer heb gehad. Aansluitend volgt dat ene extra biertje van die aardige gulle buurman dat mij er in de loop van de nacht aan herinnert dat ik volgend jaar niet na-gistende oliebollenmix moet kopen. Bijtijds weer wakker want zo’n jaarwisseling veranderd niets aan mijn biologische staat van ochtendmens. Deze optelsom van ongerechtigheid maakt van mij op deze dag een wankelmoedig man. 

Gelukkig biedt één jaarlijkse en zeer gekoesterde familietraditie houvast. Ik weet het. Wij zijn in de kerk getrouwd. En geheel in de Bijbelse traditie heb ik mijn vader en moeder verlaten om mijn vrouw aan te hangen. Inclusief wat je er in het verlengde van dit Schriftwoord dan allemaal gratis bij krijgt. Heel vervelend allemaal ;) En toch is het altijd weer hetzelfde. Direct op de eerste dag van het jaar overbrug ik op de automatische piloot de afstand tussen mijn eigen en mijn ouderlijk huis. Natuurlijk doe ik het geheel uit vrije wil. Van gewoonte is dan ook absoluut geen sprake. Echt niet. Het is uit pure liefde dat ik in lijn met de familietraditie vanmiddag even een heel gezellig bezoekje heb gebracht aan mijn lieve ouders. Om veul heil en zegen te ontvangen. Gewoon omdat het kan.

Een authentiek en eigenzinnig 2014 toegewenst!