Welkom…… leuk dat je er bent. 10 stappen naar een beetje lol.

Zaterdag 20.31 uur  Mail van zuster Die-en-die. Of ik morgenochtend voor haar het welkom-heten wil overnemen. “Prima”, mail ik. “Dankkkk ;)”, krijg ik terug. Geen wekenlange voorbereiding, niks. Gewoon in het diepe springen dan maar.

Zondag 9.10 uur. Ik sta al met één been in mijn klusbroek van gister. Toch maar niet doen. Er zal maar een echte gast komen. Scheren? Nee. Dat is zo door-de-weeks.

9.20 uur. Jongste zoon wil ineens toch met me mee. Regenlaarzen aan? Nee, hij kiest voor nette schoenen. Pfff ;)

9.25 uur. Op de fiets. Jongste achterop. Met mijn rugzak. Dikke lol. Voor mij uit fiets broeder Natuurfotograaf. Zou hij ook in het welkomstcomité zitten, denk ik nog?

9.37 uur. Aankomst bij de kerk. Die broeder die er laatst niet meer inpaste, is er ook al. Ik kan niet laten er een opmerking over te maken. Maar het heeft een reden: de schatzoekers hebben leiding nodig.

9.40 uur. Van de drie welkomers ben ik de laatste. Ik heb de welkomstcomité-bijsluiter niet gelezen. Maar we hebben aan een half woord genoeg om ons strategisch te positioneren. Iedereen die na ons binnenkomt, is overgeleverd aan ons welkom. De eersten zitten overigens al in de kerkzaal. Jongste zoon pakt mijn hand. Nee, hij wil per se geen bordje op z’n trui zoals papa. Ben je mal!

9.49 uur. Heb ik dat. Sta bij een drukste ingang van de kerkzaal. Ben allang de tel kwijt. Verbaas me over het aantal mensen dat ik bij voor- en/of achternaam ken. Toch ook verscheidene vaag bekende gezichten. Hier en daar meen ik een echte gast te ontwaren. Ondertussen experimenteer ik wat. Alleen “welkom” leidt niet tot veel reactie. Maar na een paar keer ontdek ik hoe het werkt:

1. kerkganger komt aangelopen.

2. Ik maak oogcontact.  NB: Sommigen vermijden dit, blik op oneindig, strak gericht op de kerkzaal, precies het midden van de ingang houdend tussen de twee verwelkomers. Dat biedt de meeste kans om te ontsnappen aan deze ongewenste doch milde vorm van intimiteit. Op hoop van zegen. Anderen beperken zich tot een vriendelijk knikje terug.

3. Ik zeg: “Welkom”.

4. Als kerkganger mij eigenlijk al voorbij is draai ik mijn hoofd. Ik zeg ogenschijnlijk nonchalant:”fijn dat u/je er bent”.

5. Kerkganger houdt pas in.

6. Kerkganger kijkt om.

7. Verbaasde blik ontmoet ondeugende blik.

8. Kerkganger zegt steevast iets aardigs terug.

9. (optionele stap) allebei blij.

10. Binnenpret (weer gelukt).

9.51 uur. Was het tot nu toe mogelijk om iedere passant aandacht te geven. Nu nader ik toch wel het hoogtepunt van mijn kersverse bediening. Filevorming dreigt. Kerkgangers kiezen massaal mijn ingang. Dit biedt “onthouders” meer mogelijkheden om te ontsnappen aan mijn welkom. Ik leg de norm op 80%. Net op dat moment verwelkom ik broeder Mijn-voormalige-wiskundeleraar. Tegelijk schiet mij de 80-20 regel te binnen (vast geen toeval): 80% van de kerkgangers perst zich in 20% van de tijd door één en dezelfde ingang. Klopt natuurlijk geen hout van deze redenering. Maar het voelt wel zo.

9.52 uur.  Plots doe ik een ontdekking. Er zijn gewoon kerkgangers die in- en uitlopen. Een enkeling tot drie keer toe. Wel ja! Ik sta hier weliswaar voor mijn lol, maar toch. Blaasontsteking misschien? Daarover heb ik niets in het kerkblad gelezen. Voor zover ik ze herken onthoud ik de namen. Ik word toch benieuwd wat het handboek in deze situatie voorschrijft. Dit riekt naar moedwillige overbelasting van het welkomstcomité. Geen wonder dat vacatures zo moeilijk te vervullen zijn! In gedachten dicht ik alvast een conceptbriefje aan de kerkenraad.

9.53 uur. Gemotoriseerde broeder baant zich een weg richting kerkzaal. Op zijn dashboard lees ik de snelheid af: 3 km/h. Dit schiet niet op. “Beetje gas erbij en toeteren, Joop,”. Hij lacht. Weer een tevreden klant.

9.58 uur. Mijn taak zit er bijna op. Ik frunnik nog wat aan mijn welkomstbordje. Wat is wijsheid? Op tijd de kerkzaal ingaan? Of nog 5 minuten wachten. Als alle verwelkomers al bij aanvang in de dienst zitten, hoe moet het Gezin-dat-altijd-net-te-laat-komt zich dan ooit welkom voelen?  Ik treuzel nog een beetje. Maar besluit dan toch maar in te rukken. Mijn taak zit erop.

10.00 uur. Ik ben binnen. En zie de mannen binnen schrijden. En dan realiseer ik het me. Toch wel een beetje een ondankbare kant van je roeping. ’s Ochtends hijs je je in je nette pak. Je posteert je ruim op tijd op een strategische plek in de hal. En als het eenmaal zover is dat je naar binnen mag, is er geen verwelkomer meer te bekennen. Daarom vanaf deze plek alsnog welgemeend aan de ouderlingen en diakenen van dienst: van harte welkom! Leuk dat jullie er waren!

PS Nu volgt hopelijk stap 9, maar ik zit inmiddels alweer bij stap 10 ;)