The day after
Wat dat kost? Valt reuze mee. Voor 2 Meier ben je klaar.
Bus, stadion, eten. En je hebt ook nog voldoende over om te drinken. De sfeer
was goed, weet je. Gewoon gezellig dollen met de Milan-supporters. Door elkaar
heen. We hadden een paar ballen meegenomen. Nou, die gingen het hele plein
rond. Top.
Ik zit in de trein. Op de terugweg. Coachingsgesprek in
Utrecht. Beatrixgebouw. Onderdeel van het Jaarbeurscomplex. Coach woont in
Amstelveen, werkt vanuit Leiden. We zitten eigenlijk overal. Meestal langs de
snelweg. Zoals die ene keer dat ik in de stromende regen met de motor de
verkeerde afslag nam. In de verste verte geen Van der Valk te bekennen. In
arren moede bij een tankstation maar even telefonisch met coach heroriënteren.
Dan blijkt coachen 2-richtingsverkeer. Beiden verleggen we de koers. En zitten
even later tussen de papa’s en mama’s bij IKEA Amsterdam. Dichter bij
Amstelveen dan Zwolle, maar goed. Langzaam ontdooi ik. De damp slaat van mijn
motorpak. Om ons heen gonst het van de Billy’s, Tora’s en de Ögla’s. Samen op zoek
gaan naar de gebruiksaanwijzing van mijn project. Bepaald geen pre-fabklus.
Ook nu stond Van der Valk weer op ons menu. Maar toen ik
donderdag in de hagel naar huis motorde, besloot ik om mijn trouwe tweewieler
tot nader orde in de winterstalling te parkeren. Dan blijkt de NS ineens een
volwaardig alternatief.
En dan sta je als goedgeaarde PSV’er
schouder-aan-schouder in een overvolle Intercity met een groepje Ajaxieden. De prominente drie sterren laten niets aan duidelijkheid te wensen over. Best
spannend. Kom ik uit de kast? Na de bloedeloze gelijkspel tegen Milan is Ajax
veroordeeld tot de aanmerkelijk minder prestigieuze Europa Leage. De
omsingeling van zoveel Ajaxieden maakt mijn hartje klein. Ff checken. Nee, ik
vertoon ook geen uiterlijke kenmerken van de eens zo glorieuze trots van de
lichtstad. Door mijn zwager consequent gebadineerd tot FC Gloeilamp (jongen,
one day…). De aanval lijkt de beste verdediging. Of de heren gisteravond ook zo
intens hebben genoten. Grapje hoor, ik ga er echt niet met gestrekt been in.
Nee, of de mannen ook gekeken hebben. Inkoppertje, ik weet het. En inderdaad,
de bleke koppies hadden het al verraden. “We” waren erbij. Een sfeerimpressie
volgt. Over de wedstrijd vrijwel geen woord. Nee, zo verdedigend als de Milanes
vedettes hun voetbaltechnische vaardigheden verdoezelden. Zo frontaal gingen
een smaldeel van de so called local supporters erin. Net een roedel wolven die
de zwakke bok afzondert van de kudde. Zo werd een nietsvermoedende Hollandse
huisvader bijkans aan het mes geregen. Details blijven mij niet bespaard.
Typisch gevalletje verkeerde plaats, verkeerde tijd. Toen de geharnaste versie
van de Carabinieri arriveerde hadden de Milanese die-hard supporters de plaat
gepoetst. Meer geluk dan wijsheid dat die gast het heeft overleefd…
De mannen tonen zich goede verliezers. Zelfs na de rode
kaart kwam hun cluppie er niet aan te pas. Nu met opgeheven hoofd die Europa
Leage binnenhalen. Ik gooi toch een beetje olie op het vuur. Ff naar de bekende weg vragen. Een achteloze
schijnbeweging. Of ze nog weten welke Nederlandse club voor het laatst een
Europese titel heeft behaald. De busreis naar huis duurde zo’n slordige 15 uur.
Maar nog één keer wint de trots het van de vermoeidheid. De Europa Leage is
weliswaar niet de hoofdprijs. Maar in hun ogen zie ik een zweem van zoete
wraak: wat is er mooier dan het krenken van Rotterdamse trots. De volgende
horde: het liefst Tottenham. Kost wel 18 uur van de baas. Maar dat is pas in
2014. Na de kerstvakantie liggen er gelukkig weer een nieuw doel in het
verschiet. En een nieuwe voorraad snipperdagen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten