Het eerste wat ik rook toen ik na ruim 2 uur speelparadijs
weer buiten stond, was een penetrante wietlucht. Nu is mijn voorstelling van
het paradijs dat je je juist daar zonder een stickie prima in de zevende hemel
waant. En dat er als hardcore christen niets beter is dan te worden als een
kind. En toch. Ik krijg deze cirkel niet rond.
Het leek allemaal zo aantrekkelijk. Tweeling viert feestje.
Daar hoort gewoon een beetje storm bij. De energie die daarbij vrijkomt. Daarmee kun je met gemak een maand lang alle lampjes van de Eiffeltoren laten branden. En dan heb je genoeg over voor alle verlichte Amsterdamse bruggen bij elkaar. Om dat kinderplezier in goede banen
te leiden, zouden we terugvallen op een beproeft concept: De Flierefluiter.
Heerlijk buiten spelen, springen, rijden (op pony’s en/of skelters). Maar
Pluvius gooide roet in het eten. Op verschillende plekken in het land werden
kelders leeggepompt, zagen automobilisten gietijzeren putdeksels in hun
achteruitkijkspiegel voorbij dobberen en zwommen de duurbetaalde Goudwinders,
Komeetstaarten en Koikarpers (vanaf-prijs € 695,--) regelrecht via het
ondergelopen tuinpad de vrijheid tegemoet.
Het werd dus plan B: Djambo. U weet niet waar deze term voor
staat? Dan bent u een gezegend mens. Wij gingen voor het “Early Bird tarief”. Op
tijd aanwezig betekent 50% korting. 10.15 uur parkeerden wij. Dat wij moesten
zoeken naar een paar vierkante meter maagdelijk asfalt was al een veeg teken. Bij
het naderen van de ingang bleken wij niet bepaald de enige vroege vogels te
zijn. En in de buurt van de schuifdeur bekroop mij het gevoel dat het nog niet
bij de DjamboPersoneelsPlanner was doorgedrongen dat hun toko door de gemeente
was aangewezen als evacuatieplek. Filevorming. Mijn eega en ik waanden ons net
een ganzenpaar. Ik voorop in de strijd, gevolgd door 9 (!) kids. Moeders sloot de
rij. En wee gebeente de onverlaat die aanstalten maakte om ons mobiele
territorium binnen te dringen!
De vroegevogelstijdszone was begrenst op 10.30 uur. Ik werd
toch een beetje zenuwachtig: wat zou het Djamboprotocol in dit soort
noodsituaties voorschrijven? Waar lag de grens? Bij het inparkeren? Het
aansluiten in de rij (ook als die rij buiten in de regen begint)? Of het
inchecken bij de kassa? Lichaam en geest schakelden over op de “vlucht-of-vecht”modus.
Dat zag er niet best uit voor de caissière. Je leest wel vaker over geweld
tegen politie- en ambulancepersoneel. Zouden die strenge straffen ook opgelegd
worden in dit soort noodsituaties? “Negen kinderen in de stromende regen in de
rij met uitzicht op peilloos diepe ballenbakken en eindeloos lange glijbanen!
Dan valt een minimum aan gepast (verbaal) geweld toch zeker wel onder de
definitie van “overmacht” of “noodweerexces”? Edelachtbare, zeg nou zelf?”
Om 10.28 uur passeerden wij de toegangspoort. Ik glimlachte
vriendelijk naar de caissière. Ervaren en vakkundig onderdrukte ik het
stemmetje dat “huichelaar” fluisterde.
Hoe de rest van de ochtend verliep? Laat ik het zo zeggen.
De kinderen hebben echt ENORM (luidruchtig) genoten. En (Edwin je hebt gelijk):
de cappuccino is er uitstekend.
Eenmaal in de auto op de terugweg, voelde ik me volkomen
ontspannen. En dat komt echt niet doordat ik zo lang mogelijk in die wietlucht
ben blijven staan. Nee hoor, echt niet. Ik heb het kinderparadijs overleefd,
wat kan mij nu nog gebeuren?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten