Het was een spannende dag voor de Zwolse tweeling. Na een
zorgvuldige en intensieve voorbereiding was het vanmiddag erop of eronder. De
zenuwslopende ochtend was vooral gericht op de mentale voorbereiding. Afgewisseld
met wat ontspannende games op de Ipad. Koptelefoon op. Strakke koppies.
Mobieltjes uit. Geen sociale media. Wel intensief contact met de beide ouders.
De jongste van het stel was als eerste aan de beurt.
Startend in de buitenste baan verliepen de eerste meters vlekkeloos. Even leek
er een moeizame wissel aan te komen. Maar behendig gaf de jongste nog wat gas
bij. Vlak voor de scheidslijn dook de jongste de juiste baan in. Toen er werd
aangetikt was wel duidelijk dat een plek op het ereschavot vandaag zeker tot de
mogelijkheden behoorde.
Na de pauze was de oudste aan de beurt. Hij stond voor een
zware opgave na de prestatie die hij eerder in het toernooi had neergezet. Toch
wist hij dat dit weer een race op zich was. Langer ook dan de vorige. Opperste concentratie.
Vanaf de tribune luidkeels aangemoedigd door de meegereisde familie dook hij er
vol in. Een kleine misslag. Zou hij ten onder gaan aan de spanning. Helemaal
niet. Hij rechtte de rug. Na de eerste volle ronde leek het een nek-aan-nek
race te worden. Voor het publiek was het amper te zien wie nu als eerste de
finish bereikte.
De jury wilde niet over een nacht ijs gaan en trok zich korte
tijd terug voor beraad. Maar toen kwam het verlossende woord. Zowel de jongste
als de oudste van de illustere Zwolse tweeling hadden stand gehouden. Beiden
kregen het eremetaal omgehangen. Zowel bij de familie als de tweeling zelf was
de ontlading groot. Vader en moeder omhelsden de tweeling. En ook de andere
familieleden deelden in de vreugde. En in Zwolle bleef
